Volgens de voorzitter van de belangenvereniging moeten de Pabo’s dicht. Sluiten, opdoeken en dichttimmeren die handel.
“Het is tijd dat er een streep gezet wordt onder dat wat niet beter wordt in twintig jaar”, aldus deze voorman. Logisch, deze opwinding. Nu blijkt dat na twee decennia in het werkveld nauwelijks een kwaliteitsslag is te maken en deze beroepsgroep moeilijk te bewegen valt, denk maar aan het hele IPB verhaal, wet BIO en de SBL lijsten, richten we ons op de bron: de opleiding. Afschaffen die handel.
In de provincie waar ik werk wordt dit proces op natuurlijke wijze een handje geholpen. Door het sterk dalende aantal aanmeldingen zullen van de vijf beschikbare opleidingen, er minimaal twee, misschien wel drie moeten sluiten komend schooljaar. Dat schiet lekker op.
De leerkracht meer een academicus laten zijn, die zich naast de pedagogische bekwaamheden ook zaken als onderzoeksvaardigheden en verdieping in onderwijskundige processen eigen moet maken. Met daarnaast de MBO-er die de kinderen begeleidt naar gymzaal en toilet, want daar is de eerstgenoemde groep véél te duur voor.
Maar ik mis de samenhang, ik ga dan een groep daartussen missen. Of is het zo dat de academicus zich bemoeit met het hoofd van de kinderen en de assistent met het hart?
Leg het mij uit, want ik raak de draad een beetje kwijt.
De integrale benadering, dáár gaat het toch om? We zijn nu een beetje die integraliteit aan het kwijtraken door het verlies van alle generalisten? Jonge leerkrachten mogen geen bewegingsonderwijs geven, want daar zijn ze niet bevoegd voor. Oudere leerkrachten mogen het wel, maar kunnen het vaak niet meer. En dan nog: is het vogelnestje nog steeds één van de kerndoelen?
Niks inzicht in didactische bekwaamheden. Communicatievaardigheden, inlevingsvermogen, informatie, koppelingen en verbindingen kunnen leggen, dáár gaat het om, volgens mij. Dát gecombineerd met een stevige morele verankering, is voor mij de basis van goed leerkrachtschap. Daarna zien we wel weer verder.
Kinderen zitten echt niet te wachten op een doorgeschoten HBO-er die ze de beginselen van de kernfusie zit uit te leggen om daarna met het hulpje naar de gymzaal gebracht te worden. En natuurlijk, ook aan de docentenzijde moeten we gebruik maken van ieders talenten. Erkende ongelijkheid noemen we dat. Maar zolang er op scholen de heersende moraal van het maaiveld blijft bestaan, zal deze ontwikkeling geen wortel schieten. Laat staan die van de academisch gevormde.
“Het is tijd dat er een streep gezet wordt onder dat wat niet beter wordt in twintig jaar”, aldus deze voorman. Logisch, deze opwinding. Nu blijkt dat na twee decennia in het werkveld nauwelijks een kwaliteitsslag is te maken en deze beroepsgroep moeilijk te bewegen valt, denk maar aan het hele IPB verhaal, wet BIO en de SBL lijsten, richten we ons op de bron: de opleiding. Afschaffen die handel.
In de provincie waar ik werk wordt dit proces op natuurlijke wijze een handje geholpen. Door het sterk dalende aantal aanmeldingen zullen van de vijf beschikbare opleidingen, er minimaal twee, misschien wel drie moeten sluiten komend schooljaar. Dat schiet lekker op.
De leerkracht meer een academicus laten zijn, die zich naast de pedagogische bekwaamheden ook zaken als onderzoeksvaardigheden en verdieping in onderwijskundige processen eigen moet maken. Met daarnaast de MBO-er die de kinderen begeleidt naar gymzaal en toilet, want daar is de eerstgenoemde groep véél te duur voor.
Maar ik mis de samenhang, ik ga dan een groep daartussen missen. Of is het zo dat de academicus zich bemoeit met het hoofd van de kinderen en de assistent met het hart?
Leg het mij uit, want ik raak de draad een beetje kwijt.
De integrale benadering, dáár gaat het toch om? We zijn nu een beetje die integraliteit aan het kwijtraken door het verlies van alle generalisten? Jonge leerkrachten mogen geen bewegingsonderwijs geven, want daar zijn ze niet bevoegd voor. Oudere leerkrachten mogen het wel, maar kunnen het vaak niet meer. En dan nog: is het vogelnestje nog steeds één van de kerndoelen?
Niks inzicht in didactische bekwaamheden. Communicatievaardigheden, inlevingsvermogen, informatie, koppelingen en verbindingen kunnen leggen, dáár gaat het om, volgens mij. Dát gecombineerd met een stevige morele verankering, is voor mij de basis van goed leerkrachtschap. Daarna zien we wel weer verder.
Kinderen zitten echt niet te wachten op een doorgeschoten HBO-er die ze de beginselen van de kernfusie zit uit te leggen om daarna met het hulpje naar de gymzaal gebracht te worden. En natuurlijk, ook aan de docentenzijde moeten we gebruik maken van ieders talenten. Erkende ongelijkheid noemen we dat. Maar zolang er op scholen de heersende moraal van het maaiveld blijft bestaan, zal deze ontwikkeling geen wortel schieten. Laat staan die van de academisch gevormde.
%5B1%5D.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten