LosLaten

Aan de ene kant zijn er de scholen die kiezen voor een standaard aanpak. Even grofweg gezegd, de scholen die roepen dat de methodes die zij gebruiken een leidraad zijn voor het gegeven onderwijs. Maar met leidraad bedoelen ze in feite leidend. Het zijn de methodes die aan de hand van de kerndoelen geschreven zijn door de uitgeverijen. De kerndoelen vormen weer de indicatoren van het bijna enige leerlingvolgsysteem dat in ons onderwijsland als geldig beschouwd wordt. En de onderwijsinspectie deze als uitgangspunt neemt in haar onderzoek en certificering.
Een planning- en controlecyclus in een notendop.

Aan de andere kant zijn er scholen die het aandurven alle soorten van aanpak los te laten. Nemen het kind en de ontwikkeling als uitgangspunt. Soms kom ik een dergelijke school tegen. Niet een van de traditionele vernieuwers, Montessori, Dalton of het Vrije onderwijs, ook geen ateliers, maar een onderwijsvorm die zich niet laat vangen.

Van de week trof ik zo’n school. Kinderen mogen al met 3 jaar naar het gebouw, in een vorm van peuterspeelzaal en stromen door wanneer ouders, kind en leerkracht van mening zijn dat het er aan toe is. En zo gaat dat dan tot ze een jaar of 12 zijn.

Maar aangezien het een onderwijsinstelling is, wil de onderwijsinspectie daar ook iets over te zeggen hebben. Je raadt het al, de eindbeoordeling is onvoldoende. Aan de hand van de indicatorenlijst was de inspecteur tot de conclusie gekomen dat er veel niet te meten was en aangezien dit het tweede jaar op rij was, is het een onvoldoende geworden.
Halen ze volgend jaar weer een onvoldoende, krijgt deze school het stempel ‘zeer zwak’.

De directie van de school had al verzuchtend geconcludeerd dat de Eindtoets maar ingevoerd moest worden, de Entreetoets nog maar eens bekeken moest worden en er een paar methodes aangeschaft. Het idealisme was een kopje kleiner gemaakt.