Boeiend vermoeiend

Al vijf jaar lang ben ik met hem in gesprek. De voormalig teamleider, die in onze schoolorganisatie een andere taak en rol heeft gekregen, sinds de fusie. Informatie en Communicatie Technologie ligt hem wel, hij vindt het leuk om met computers bezig te zijn en nóg leuker om met computers en kinderen bezig te zijn.
Dus kreeg hij een nieuwe kans vijf jaar geleden. Aangezien hij een leidinggevende rol niet ambieerde, koos hij voor een taak als ICT coördinator. Een taak die inhield dat hij zich kon storten op zijn passie, de digitale (r) evolutie binnen de school.
Aanvankelijk zag het er naar uit dat zijn kennis en expertise menig leerling en leerkracht verder kon helpen in de digitale wereld. Hoewel, meer leerkrachten, dan leerlingen, want laatstgenoemden zijn in hun digitale ontwikkeling al mijlen verder dan een gemiddelde groepsleerkracht.
Maar gaandeweg werd zijn ambitie een beetje sleets. Hij bekommerde zich minder om de inhoud en ging steeds meer voor de vorm. Hield de ontwikkelingen niet meer bij en vond dat dit hem allemaal aangedaan was. Meer en meer werd hij slachtoffer van zijn omgeving en zijn zelfbeklag.
In de gesprekken die ik met hem had, kwam steeds weer naar voren dat hij in een hoek gedrukt werd en er op zijn leeftijd toch niets meer te kiezen viel. Als aangeschoten wild strompelde hij dan naar andere collega’s om zijn klaagzang te doen en telkens weer werd hij in dit gevoel bekrachtigd.

Zo verging het onze vrijwilliger.Hij was bij ons binnengekomen en wilde een functie als OOP-er. Na een jaar was het zover en nadat duidelijk was dat hij die rol krijgen kon en wat er van hem verwacht werd, ging hij aan de slag.
Al gauw bleek dat de klussen te veel waren, de coördinatie ervan broodnodig.
Ook dát wilde hij wel op zich nemen. Maar toen eenmaal de tweede OOP-er binnen was, ontbraken een aantal vaardigheden om hier een structuur in aan te brengen.
Telkens als er in overleg naar gevraagd werd, kreeg ik steevast het antwoord dat alles “liep”, het allemaal “goed ging” en op de voorbeelden die ik noemde kwam steevast “geen idee wat je bedoelt”.

Ik sprak enkele dagen geleden een leerkracht die het, zoals gewoonlijk, erg druk had. Op mijn vraag wat het dan allemaal zo druk maakte, gaf hij aan: “We moeten zo ontzettend veel, dan is het dit weer, dan is het dat weer..”.
Als een invoelende coach trachtte ik door te vragen. “Van wie en waarom moét je dan zoveel?”, vroeg ik hem. Ik had verwacht dat hij mij, als directeur, daar de schuld van zou geven, maar het antwoord was verrassend. “We moeten die rapporten, we moeten die documenten, aanvragen én het boek van rekenen moet uit, én we moeten ook nog die tekeningen maken en schilderijen maken voor ons lustrumfeestje…”.
“Maar waarom zeg je dan niet eens “doe ik niet nu’’ , tegen een aantal van die dingen. En leg je uit waarom je het nu niet doet en geef je aan wanneer je het wél gaat doen. Gewoon een beetje geven en nemen, beetje onderhandelen…?”, gaf ik hem mee.

Het is het aloude verhaal. In der beschränkung zeigt sich erst der meister, is de uitspraak van Goethe. Vrij vertaald: zeg ook eens nee!.
Maar ja, dát durven wij niet zo goed, want anders vind die ander mij misschien niet meer zo aardig. Dus wringen wij ons in allerlei haast onmogelijke bochten om communicatie, relatie en status hoog te houden, opdat de wereld ziet welk een fantastische arbeidsmoraal wij hebben. Niets is ons te gek.
Ach, onderwijs is en blijft boeiend vermoeiend.